Zmieniający się wraz z wysokością nad poziomem morza klimat jest głównym czynnikiem różnicującym szatę roślinną gór. Przejawia się to piętrowym układem roślinności spotykanym we wszystkich pasmach górskich bez względu na strefę klimatyczną. W Karkonoszach wyróżnia się następujące piętra roślinne:
Piętro pogórza: poniżej 500 m n.p.m.
Piętro lasów dolnoreglowych: 500 – 1000 m n.p.m.
Piętro regla górnego: 1000 – 1250 m n.p.m.
Piętro subalpejskie (kosodrzewiny): 1250 – 1450 m n.p.m.
Piętro alpejskie (halne): powyżej 1450 m n.p.m.
Pogórze to obszar w decydujący sposób zmieniony przez człowieka. Ekosystemami naturalnymi są tu fragmenty lasów łęgowych wzdłuż cieków wodnych i izolowane wyspy leśne rozproszone wśród pól. Cennymi ekosystemami półnaturalny mi są łąki, na których spotyka się stanowiska rzadkich gatunków roślin. Piętro dolnego regla pierwotnie obejmowało głównie buczyny sudeckie, które jednak w większości zastąpione zostały sztucznymi drzewostanami świerkowymi. W piętrze tym występują polany ze zbiorowiskami łąkowymi, stosunkowo nieliczne w granicach Karkonoskiego Parku Narodowego, jednak o istotnej wartości przyrodniczej. Polany ze zbiorowiskami łąkowymi, murawowymi i młakami obecne są również w piętrze górnego regla, które pokryte jest naturalnym górskim borem świerkowym. Granica górnego regla i piętra subalpejskiego, tam gdzie nie została zmieniona przez człowieka, ma charakter strefy przejściowej, w której świerczyny przenikają się z zaroślami kosodrzewiny. Te z kolei są najbardziej rozpowszechnionym i typowym zbiorowiskiem roślinnym piętra subalpejskiego. W piętrze tym, a zwłaszcza w licznych w Karkonoszach kotłach polodowcowych, mamy do czynienia z największym bogactwem flory i zbiorowisk roślinnych. Piętro alpejskie wykształciło się w najwyższych partiach masywu i w polskiej części Karkonoszy tworzy trzy wyspy środowiskowe. Dwie we wschodniej części pasma – Śnieżka (1603 m n.p.m.) z Czarnym Grzbietem oraz szczytowe partie Smorgoni (1489 m n.p.m.), trzecia w rejonie Wielkiego Szyszaka (1508 m n.p.m.) w części zachodniej.
Piętro pogórza: poniżej 500 m n.p.m.
Piętro lasów dolnoreglowych: 500 – 1000 m n.p.m.
Piętro regla górnego: 1000 – 1250 m n.p.m.
Piętro subalpejskie (kosodrzewiny): 1250 – 1450 m n.p.m.
Piętro alpejskie (halne): powyżej 1450 m n.p.m.
Pogórze to obszar w decydujący sposób zmieniony przez człowieka. Ekosystemami naturalnymi są tu fragmenty lasów łęgowych wzdłuż cieków wodnych i izolowane wyspy leśne rozproszone wśród pól. Cennymi ekosystemami półnaturalny mi są łąki, na których spotyka się stanowiska rzadkich gatunków roślin. Piętro dolnego regla pierwotnie obejmowało głównie buczyny sudeckie, które jednak w większości zastąpione zostały sztucznymi drzewostanami świerkowymi. W piętrze tym występują polany ze zbiorowiskami łąkowymi, stosunkowo nieliczne w granicach Karkonoskiego Parku Narodowego, jednak o istotnej wartości przyrodniczej. Polany ze zbiorowiskami łąkowymi, murawowymi i młakami obecne są również w piętrze górnego regla, które pokryte jest naturalnym górskim borem świerkowym. Granica górnego regla i piętra subalpejskiego, tam gdzie nie została zmieniona przez człowieka, ma charakter strefy przejściowej, w której świerczyny przenikają się z zaroślami kosodrzewiny. Te z kolei są najbardziej rozpowszechnionym i typowym zbiorowiskiem roślinnym piętra subalpejskiego. W piętrze tym, a zwłaszcza w licznych w Karkonoszach kotłach polodowcowych, mamy do czynienia z największym bogactwem flory i zbiorowisk roślinnych. Piętro alpejskie wykształciło się w najwyższych partiach masywu i w polskiej części Karkonoszy tworzy trzy wyspy środowiskowe. Dwie we wschodniej części pasma – Śnieżka (1603 m n.p.m.) z Czarnym Grzbietem oraz szczytowe partie Smorgoni (1489 m n.p.m.), trzecia w rejonie Wielkiego Szyszaka (1508 m n.p.m.) w części zachodniej.