System Informacji Geograficznej - GIS
System Informacji Geograficznej (GIS) jako system informacji o przestrzeni znajduje zastosowanie w wielu dziedzinach nauki, administracji, gospodarki i biznesu, stąd mnogość opisujących go definicji. W dużym uproszczeniu można przyjąć, że GIS to „mapa w komputerze”, lecz niebędąca zwykłym „obrazkiem” a bazą danych przestrzennych. W systemie GIS każdy obiekt na mapie ma ściśle określone współrzędne przestrzenne oraz jest powiązany z odpowiednią tabelą bazy danych, dzięki czemu do obiektów można przypisywać informacje. Przykładem zastosowania technologii GIS są popularne ostatnio internetowe serwisy mapowe oraz przeglądarki zdjęć satelitarnych jak np. GoogleEarth, Zumi czy też samochodowe systemy nawigacyjne. Znalezienie miejscowości w takim portalu lub też wyznaczenie trasy z punktu A do punktu B to nic innego, jak przeprowadzenie typowej analizy GIS. Różne elementy mapy przechowywane są w osobnych „warstwach informacyjnych” tzn. osobną warstwą są np. drogi, rzeki, lasy, gleby itp. a także zdjęcia lotnicze i „modele 3D”. Warstwy można włączać i wyłączać tak, aby prezentowane były tylko interesujące nas zjawiska a jedną z największych zalet GIS jest możliwość dokonywania analiz przestrzennych na różnych warstwach poprzez ich nakładanie. W ten sposób możemy np. wybrać gleby brunatne a następnie „wyciąć” nimi jak foremką do ciasta lasy, w efekcie czego otrzymamy nową warstwę przedstawiającą tylko lasy na glebach brunatnych.
Jedna z bardziej uniwersalnych definicji określa GIS jako „system służący do wprowadzania, gromadzenia, przetwarzania oraz wizualizacji danych geograficznych, którego jedną z funkcji jest wspomaganie procesu decyzyjnego”. Szacuje się, że blisko 80% informacji ma związek z przestrzenią, dlatego nie dziwi fakt, że GIS staje się coraz bardziej popularny a instytucje zarządzające przestrzenią takie jak jednostki samorządu terytorialnego a także Parki Narodowe są wręcz skazane na wykorzystywanie tej technologii.
Jedna z bardziej uniwersalnych definicji określa GIS jako „system służący do wprowadzania, gromadzenia, przetwarzania oraz wizualizacji danych geograficznych, którego jedną z funkcji jest wspomaganie procesu decyzyjnego”. Szacuje się, że blisko 80% informacji ma związek z przestrzenią, dlatego nie dziwi fakt, że GIS staje się coraz bardziej popularny a instytucje zarządzające przestrzenią takie jak jednostki samorządu terytorialnego a także Parki Narodowe są wręcz skazane na wykorzystywanie tej technologii.
Główny cel działalności parku narodowego, jakim jest ochrona przyrody realizowany jest poprzez odpowiednie zarządzanie środowiskiem przyrodniczym, co z kolei polega głównie na zarządzaniu przestrzenią. Inne zadania Parku takie jak: prowadzenie monitoringu przyrodniczego, organizacja badań naukowych, zarządzanie ruchem turystycznym i edukacja ekologiczna, również mają związek z przestrzenią, dlatego też parki narodowe w sposób szczególny mogą wykorzystać narządzie, jakim jest System Informacji Geograficznej. Omawiając zastosowanie GIS w Parku Narodowym należy zwrócić uwagę na takie jego funkcje jak umożliwienie szybkiego dostępu do zasobów (mnogość warstw informacyjnych dotyczących różnych elementów środowiska), wykonywanie analiz, generowanie raportów oraz wizualizacja wyników. Niewątpliwą zaletą zastosowania systemów GIS w ochronie przyrody jest znaczne zwiększenie możliwości integrowania danych pochodzących z wielu źródeł (geodezja, pracownie projektowe, obrazy skanowane). Ma to duże znaczenie z uwagi na prowadzoną przez Park Narodowy szeroką współpracę z jednostkami samorządowymi, instytucjami naukowymi i edukacyjnymi, innymi jednostkami resortu ochrony środowiska, której istotnym elementem jest udostępnianie i wymiana danych o zasobach przyrodniczych parku.
Praktyczne zastosowania GIS w Karkonoskim Parku Narodowym
System Informacji Geograficznej wykorzystywany jest w codziennej pracy w Karkonoskim Parku Narodowym na wielu płaszczyznach, często dla rozwiązywania problemów na pozór nie mających wiele wspólnego z GIS. Pracownicy Pracowni GIS wciąż zdobywają nowe doświadczenia i wykorzystują GIS do wspomagania zarządzania środowiskiem oraz do wspomagania codziennych zadań pracowników parku.
Poniżej przedstawiono kilka konkretnych działań, przy realizacji których GIS okazał się niezwykle pomocnym narzędziem.
Poniżej przedstawiono kilka konkretnych działań, przy realizacji których GIS okazał się niezwykle pomocnym narzędziem.
Nowe inwestycje narciarskie w Szklarskiej Porębie.
Dopuszczenie do inwestycji narciarskich na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego w rejonie Szrenicy w zamian za odstąpienie od inwestycji w rejonie Łabskiego Szczytu jest efektem długotrwałych negocjacji pomiędzy władzami samorządowymi a Parkiem Narodowym. Zarówno na etapie ścierania się koncepcji ogólnych jak też konkretnych uzgodnień Karkonoski Park Narodowy często korzystał z narzędzia wspomagającego zarządzanie, jakim jest System Informacji Geograficznej.
Na etapie ustalenia lokalizacji inwestycji niezwykle pomocne okazał się rekonesans terenowy z pomiarem GPS punktów „newralgicznych”.
Pomierzono możliwe do zaakceptowania przez park lokalizacje górnej stacji wyciągu, skałki, których ominięcie postulował KPN oraz przebieg łącznika do nartostrady „Śnieżynka”. Na podstawie tych pomiarów i analiz GIS KPN mógł już na tak wczesnym etapie zaproponować bardzo szczegółowe umiejscowienie inwestycji popierając je konkretnymi argumentami. Propozycje te, jak się potem okazało, były zbliżone do lokalizacji ostatecznych.
Kolejnym etapem było podjęcie prac projektowych. Okazało się, ze Park dysponuje dobrym materiałem w formie cyfrowej, który z powodzeniem można przenieś na platformę CAD, wykorzystywaną przez biura projektowe. Niezwykle istotny jest fakt, że wymiana danych następowała w dwóch kierunkach, czyli do systemu w Karkonoskim Parku Narodowym można było zaimportować projekt całej inwestycji i nakładać go na warstwy informacyjne.
Dzięki temu KPN mógł na bieżąco uczestniczyć w pracach projektowych, uzgadniać powierzchnie poszczególnych wydzieleń a nawet wychwytywać drobne błędy poczynione przez architektów, trudne do wykrycia na mapach analogowych. Można było również precyzyjnie wyliczyć powierzchnię do wylesienia w odniesieniu do zasobów przyrodniczych parku. W ten sposób obliczono np. powierzchnię w poszczególnych typach siedliskowych lasu, co stanowiło podstawę wniosku o wyłącznie powierzchni z produkcji leśnej.
Opinia oddziaływania na środowisko również w znacznej mierze opierała się na danych GIS będących w posiadaniu Parku, które w szybki i łatwy sposób mogły być przekazane w żądanej formie map, wykresów czy zestawień. Dzięki możliwości zaimportowania projektów dostarczonych przez inwestora można było wygenerować załączniki graficzne do opinii w postaci map, przedstawiające inwestycję na tle wybranych elementów środowiska przyrodniczego oraz granice projektu zmian planu zagospodarowania przestrzennego.
Podsumowując, GIS w procesie negocjacji i uzgodnień dotyczących nowych inwestycji narciarskich na Szrenicy wykorzystano w celu:
- dostarczenia konkretnych argumentów w dyskusji (szybki dostęp do informacji, prezentowanie danych w przystępnej formie map lub wykresów),
- sprecyzowania lokalizacji inwestycji i powierzchni przeznaczonych do wylesienia (już na etapie wstępnym były one bardzo konkretne i ulegały jedynie drobnym korektom),
- czynnego udziału w procesie projektowania i kontroli projektu (import danych z platformy CAD biura projektowego),
- sporządzania opinii oddziaływania na środowisko (prezentacja danych o zasobach, analizy GIS, przedstawienie projektu na tle zasobów przyrodniczych Parku).
Współpraca z samorządami lokalnymi.
Jednym z zadań Parku narodowego jest jego ochrona przed zagrożeniami zewnętrznymi, która polega między innymi na uzgadnianiu i opiniowaniu działań w obrębie otuliny Parku lub w jego bezpośrednim otoczeniu. W wypełnieniu tego zadania niezwykle pomocna jest mapa ewidencyjna obrębów parku, a także gruntów sasiadujących.
Pozwala ona w szybki sposób identyfikować pojedyncze działki a po nałożeniu warstwy na ortofotomapę ocenić sytuację terenową danej lokalizacji. W wielu przypadkach pozwala to na podjęcia decyzji bez wizji terenowej.
Inną formą wykorzystania funkcjonalności GIS na polu współpracy z Samorządami lokalnymi jest próba wizualizacji zamierzeń inwestycyjnych. Aktualna ortofotomapa naciągnięta na szkielet numerycznego modelu terenu doskonale symuluje zdjęcie stanu rzeczywistego i stanowi podstawę dyskusji o zamierzeniach inwestycyjnych. Symulacje takie wykorzystywane były w Karkonoskim Parku Narodowym min. do negocjacji zapisów w projekcie MPZP miasta Jelenia Góra chroniących otoczenie góry Chojnik przed zabudową. Innym przykładem jest próba wizualizacji góry Szrenica po przeprowadzeniu planowanych inwestycji narciarskich.
Inwentaryzacja infrastruktury turystycznej i technicznej.
W roku 2006 w Karkonoskim Parku Narodowym zapoczątkowano szczegółową inwentaryzacją szlaków turystycznych. Miała ona na celu zlokalizowanie elementów wchodzących w skład majątkowy parku w tym obiektów infrastruktury turystyczno-edukacyjnej i technicznej. Przy pomocy technik GPS namierzono i szczegółowo opisano nawierzchnie na szlakach, mosty, kładki, przepusty, mapy, tablice i pulpity informacyjne, rosochy PTTK, kosze na śmieci i wiaty.
Dane z inwentaryzacji pozwalają wstępnie oszacować i zaplanować nakłady związane z utrzymaniem i remontem szlaków turystycznych przygotowywane w dziale Remontów i Inwestycji KPN. Zwizualizowanie uszkodzonego lub zniszczonego elementu zabudowy lub odcinka szlaku na mapie pozwala określić:
- możliwości komunikacyjno-transportowe dotarcia do miejsca naprawy wraz z oszacowaniem rzeczywistej odległości uwzględniającej nachylenie terenu;
- możliwości pozyskania odpowiednich materiałów używanych do remontu (drewno, kamień, żwir) z najbliższych miejsc pozyskania drewna, zapór rumoszowych na potokach;
- parametry i rodzaj uszkodzonych elementów do wymiany (opisane są wymiary przepustów, kładek, szerokości odcinków o danej nawierzchni);
- ewentualny dodatek, czyli współczynnik do prac remontowo budowlanych ze względu na trudne warunki wykonywania robót (nachylenie terenu, jakość podłoża, dostępność);
- możliwości wytyczenia alternatywnej ścieżki na czas wykonania remontu.
Natura 2000
System Informacji Geograficznej w Karkonoskim Parku Narodowym stał się podstawą identyfikacji siedlisk przyrodniczych Natura 2000. Większość siedlisk „naturowych” dało się zidentyfikować na podstawie analizy istniejących zasobów bazy danych przestrzennych.
Podstawą do identyfikacji siedlisk nieleśnych była szczegółowa mapa fitosocjologiczna wykonana na bazie ortofotomapy. Praca polegała głównie na przypisaniu w tabeli atrybutów kodów Natura 2000 do odpowiednich zbiorowisk fitosocjologicznych. Dla zbiorowisk określonych jednoznacznie nie stanowiło to większego problemu jednak duża części wydzieleń została określona w bazie danych jako kompleks zbiorowisk. W takiej sytuacji pod warstwę fitosocjologiczną można było podłączyć ortofotomapę i w ten sposób ocenić udział poszczególnych zbiorowisk w danym wydzieleniu jak również sytuację w obszarze sąsiadującym. W większości przypadków było to wystarczające do jednoznacznego określenia, czy dane wydzielenie stanowi siedlisko Natura 2000, czy też nie.
Identyfikację siedlisk leśnych wykonano z kolei w oparciu o warstwę opisu taksacyjnego. Analiza polegała zadaniu wcześniej opracowanych zapytań do bazy danych. Przykładowo dla identyfikacji siedliska 9410-1 wykonano kwerendę:
GAT = świerk AND (ZESP_FITO = górnoregl. świerczyna sudecka podz. paprociowy OR ZESP_FITO = górnoregl. świerczyna sudecka podz. typowy) AND WIEK >= 100.
Wyniki kwerendy wyświetlane były od razu na podkładzie mapy leśnej oraz ortofotomapy, co pozwalało ocenić poprawność kwerendy. Pracownicy merytoryczni w każdym momencie mogli zaproponować dodanie wydzieleń do tych wybranych przez system.Po wykonaniu kwerend określających wszystkie siedliska Natura 2000 obliczenie przez system podstawowej statystyki (np. powierzchnia w ha, udział %) było już niezwykle proste. Bez większego nakładu pracy można było uzyskać mapki z rozmieszczeniem siedlisk (Ryc. 28.), raporty z podsumowaniem powierzchni dla każdego siedliska, wyszczególnienie, jakie zbiorowiska roślinne weszły do danego siedliska oraz wykresy.
Dopuszczenie do inwestycji narciarskich na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego w rejonie Szrenicy w zamian za odstąpienie od inwestycji w rejonie Łabskiego Szczytu jest efektem długotrwałych negocjacji pomiędzy władzami samorządowymi a Parkiem Narodowym. Zarówno na etapie ścierania się koncepcji ogólnych jak też konkretnych uzgodnień Karkonoski Park Narodowy często korzystał z narzędzia wspomagającego zarządzanie, jakim jest System Informacji Geograficznej.
Na etapie ustalenia lokalizacji inwestycji niezwykle pomocne okazał się rekonesans terenowy z pomiarem GPS punktów „newralgicznych”.
Pomierzono możliwe do zaakceptowania przez park lokalizacje górnej stacji wyciągu, skałki, których ominięcie postulował KPN oraz przebieg łącznika do nartostrady „Śnieżynka”. Na podstawie tych pomiarów i analiz GIS KPN mógł już na tak wczesnym etapie zaproponować bardzo szczegółowe umiejscowienie inwestycji popierając je konkretnymi argumentami. Propozycje te, jak się potem okazało, były zbliżone do lokalizacji ostatecznych.
Kolejnym etapem było podjęcie prac projektowych. Okazało się, ze Park dysponuje dobrym materiałem w formie cyfrowej, który z powodzeniem można przenieś na platformę CAD, wykorzystywaną przez biura projektowe. Niezwykle istotny jest fakt, że wymiana danych następowała w dwóch kierunkach, czyli do systemu w Karkonoskim Parku Narodowym można było zaimportować projekt całej inwestycji i nakładać go na warstwy informacyjne.
Dzięki temu KPN mógł na bieżąco uczestniczyć w pracach projektowych, uzgadniać powierzchnie poszczególnych wydzieleń a nawet wychwytywać drobne błędy poczynione przez architektów, trudne do wykrycia na mapach analogowych. Można było również precyzyjnie wyliczyć powierzchnię do wylesienia w odniesieniu do zasobów przyrodniczych parku. W ten sposób obliczono np. powierzchnię w poszczególnych typach siedliskowych lasu, co stanowiło podstawę wniosku o wyłącznie powierzchni z produkcji leśnej.
Opinia oddziaływania na środowisko również w znacznej mierze opierała się na danych GIS będących w posiadaniu Parku, które w szybki i łatwy sposób mogły być przekazane w żądanej formie map, wykresów czy zestawień. Dzięki możliwości zaimportowania projektów dostarczonych przez inwestora można było wygenerować załączniki graficzne do opinii w postaci map, przedstawiające inwestycję na tle wybranych elementów środowiska przyrodniczego oraz granice projektu zmian planu zagospodarowania przestrzennego.
Podsumowując, GIS w procesie negocjacji i uzgodnień dotyczących nowych inwestycji narciarskich na Szrenicy wykorzystano w celu:
- dostarczenia konkretnych argumentów w dyskusji (szybki dostęp do informacji, prezentowanie danych w przystępnej formie map lub wykresów),
- sprecyzowania lokalizacji inwestycji i powierzchni przeznaczonych do wylesienia (już na etapie wstępnym były one bardzo konkretne i ulegały jedynie drobnym korektom),
- czynnego udziału w procesie projektowania i kontroli projektu (import danych z platformy CAD biura projektowego),
- sporządzania opinii oddziaływania na środowisko (prezentacja danych o zasobach, analizy GIS, przedstawienie projektu na tle zasobów przyrodniczych Parku).
Współpraca z samorządami lokalnymi.
Jednym z zadań Parku narodowego jest jego ochrona przed zagrożeniami zewnętrznymi, która polega między innymi na uzgadnianiu i opiniowaniu działań w obrębie otuliny Parku lub w jego bezpośrednim otoczeniu. W wypełnieniu tego zadania niezwykle pomocna jest mapa ewidencyjna obrębów parku, a także gruntów sasiadujących.
Pozwala ona w szybki sposób identyfikować pojedyncze działki a po nałożeniu warstwy na ortofotomapę ocenić sytuację terenową danej lokalizacji. W wielu przypadkach pozwala to na podjęcia decyzji bez wizji terenowej.
Inną formą wykorzystania funkcjonalności GIS na polu współpracy z Samorządami lokalnymi jest próba wizualizacji zamierzeń inwestycyjnych. Aktualna ortofotomapa naciągnięta na szkielet numerycznego modelu terenu doskonale symuluje zdjęcie stanu rzeczywistego i stanowi podstawę dyskusji o zamierzeniach inwestycyjnych. Symulacje takie wykorzystywane były w Karkonoskim Parku Narodowym min. do negocjacji zapisów w projekcie MPZP miasta Jelenia Góra chroniących otoczenie góry Chojnik przed zabudową. Innym przykładem jest próba wizualizacji góry Szrenica po przeprowadzeniu planowanych inwestycji narciarskich.
Inwentaryzacja infrastruktury turystycznej i technicznej.
W roku 2006 w Karkonoskim Parku Narodowym zapoczątkowano szczegółową inwentaryzacją szlaków turystycznych. Miała ona na celu zlokalizowanie elementów wchodzących w skład majątkowy parku w tym obiektów infrastruktury turystyczno-edukacyjnej i technicznej. Przy pomocy technik GPS namierzono i szczegółowo opisano nawierzchnie na szlakach, mosty, kładki, przepusty, mapy, tablice i pulpity informacyjne, rosochy PTTK, kosze na śmieci i wiaty.
Dane z inwentaryzacji pozwalają wstępnie oszacować i zaplanować nakłady związane z utrzymaniem i remontem szlaków turystycznych przygotowywane w dziale Remontów i Inwestycji KPN. Zwizualizowanie uszkodzonego lub zniszczonego elementu zabudowy lub odcinka szlaku na mapie pozwala określić:
- możliwości komunikacyjno-transportowe dotarcia do miejsca naprawy wraz z oszacowaniem rzeczywistej odległości uwzględniającej nachylenie terenu;
- możliwości pozyskania odpowiednich materiałów używanych do remontu (drewno, kamień, żwir) z najbliższych miejsc pozyskania drewna, zapór rumoszowych na potokach;
- parametry i rodzaj uszkodzonych elementów do wymiany (opisane są wymiary przepustów, kładek, szerokości odcinków o danej nawierzchni);
- ewentualny dodatek, czyli współczynnik do prac remontowo budowlanych ze względu na trudne warunki wykonywania robót (nachylenie terenu, jakość podłoża, dostępność);
- możliwości wytyczenia alternatywnej ścieżki na czas wykonania remontu.
Natura 2000
System Informacji Geograficznej w Karkonoskim Parku Narodowym stał się podstawą identyfikacji siedlisk przyrodniczych Natura 2000. Większość siedlisk „naturowych” dało się zidentyfikować na podstawie analizy istniejących zasobów bazy danych przestrzennych.
Podstawą do identyfikacji siedlisk nieleśnych była szczegółowa mapa fitosocjologiczna wykonana na bazie ortofotomapy. Praca polegała głównie na przypisaniu w tabeli atrybutów kodów Natura 2000 do odpowiednich zbiorowisk fitosocjologicznych. Dla zbiorowisk określonych jednoznacznie nie stanowiło to większego problemu jednak duża części wydzieleń została określona w bazie danych jako kompleks zbiorowisk. W takiej sytuacji pod warstwę fitosocjologiczną można było podłączyć ortofotomapę i w ten sposób ocenić udział poszczególnych zbiorowisk w danym wydzieleniu jak również sytuację w obszarze sąsiadującym. W większości przypadków było to wystarczające do jednoznacznego określenia, czy dane wydzielenie stanowi siedlisko Natura 2000, czy też nie.
Identyfikację siedlisk leśnych wykonano z kolei w oparciu o warstwę opisu taksacyjnego. Analiza polegała zadaniu wcześniej opracowanych zapytań do bazy danych. Przykładowo dla identyfikacji siedliska 9410-1 wykonano kwerendę:
GAT = świerk AND (ZESP_FITO = górnoregl. świerczyna sudecka podz. paprociowy OR ZESP_FITO = górnoregl. świerczyna sudecka podz. typowy) AND WIEK >= 100.
Wyniki kwerendy wyświetlane były od razu na podkładzie mapy leśnej oraz ortofotomapy, co pozwalało ocenić poprawność kwerendy. Pracownicy merytoryczni w każdym momencie mogli zaproponować dodanie wydzieleń do tych wybranych przez system.Po wykonaniu kwerend określających wszystkie siedliska Natura 2000 obliczenie przez system podstawowej statystyki (np. powierzchnia w ha, udział %) było już niezwykle proste. Bez większego nakładu pracy można było uzyskać mapki z rozmieszczeniem siedlisk (Ryc. 28.), raporty z podsumowaniem powierzchni dla każdego siedliska, wyszczególnienie, jakie zbiorowiska roślinne weszły do danego siedliska oraz wykresy.
Historia GIS w Karkonoskim Parku Narodowym
Proces tworzenia systemu GIS w Karkonoskim Parku Narodowym został rozpoczęty w 1997 roku. Proces ten obejmował zarówno organizację sprzętu i oprogramowania jak również pracowników, którzy zaczęli zdobywać niezbędną wiedzę oraz tworzyć podwaliny systemu GIS. Sprzyjały temu takie okoliczności jak, tworzenie systemu GIS w KRNAP, po czeskiej stronie Karkonoszy oraz realizacja kilku projektów z zakresu ochrony przyrody z udziałem ekspertów zagranicznych. Niezmiernie ważnym elementem było doświadczenie niektórych pracowników Parku, zdobyte podczas odbytych staży zagranicznych, warsztatów czy konferencji międzynarodowych. Entuzjazm pracowników Parku oraz przyjazne podejście wielu funduszy pomocowych (Fundacja Ekofundusz, NFOŚiGW, WFOŚiGW, Phare) spowodowały szybki rozwój systemu GIS w KPN stwarzając tym samym nowoczesne i skuteczne narzędzie, które nie tylko służy do gromadzenia informacji o środowisku przyrodniczym Parku, ale przede wszystkim służy do skutecznego i właściwego zarządzania tym środowiskiem.
W roku 2000 zarządzeniem Dyrektora Parku powołana została pierwsza w polskich parkach narodowych Pracownia GIS Karkonoskiego Parku Narodowego. Zespół GIS składający się z 3 osób pracuje na potrzeby wszystkich pracowników parku. Jego zadaniem jest udostępnianie informacji o środowisku przyrodniczym w taki sposób, aby ta informacja była łatwo dostępna niemal na wszystkich stanowiskach pracy i dostępna w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla realizacji zadań parku. Zespół GIS współpracuje z pracownikami Parku w zakresie pozyskiwania i gromadzenia nowych danych pochodzących z inwentaryzacji przyrodniczych oraz w wyniku prowadzonych zadań ochronnych, edukacyjnych, monitoringu, badań naukowych itd. Wykonuje też wszystkie bardziej złożone analizy i przetworzenia danych na potrzeby zarządzania Parkiem, szczególnie dla kierownictwa Parku.
Dla trwałości realizacji swoich zadań zespół ds. GIS został wpisany w strukturę organizacyjną w Statucie Parku oraz Regulaminie Organizacyjnym Parku. W celu zabezpieczenia finansowego oraz technicznego, zadnia w zakresie obsługi zespołu GIS zostały zapisane w zarządzeniu w sprawie Gospodarstwa Pomocniczego przy KPN, które dzięki temu zabezpiecza finansowo, sprzętowo oraz częściowo kadrowo funkcjonowanie zespołu ds. GIS. Formalne umocowanie GIS w strukturze parku nie tylko przyczyniło się do jego dalszego rozwoju, ale również zwróciło uwagę innych parków narodowych i resortu środowiska na potrzebę wdrażania GIS.
Pracownia GIS KPN w czasie swojej działalności uczestniczyła w kilku bardzo ciekawych projektach, które przyczyniły się do rozwoju systemu nie tylko Karkonoskiego Parku Narodowego, ale też i innych parków narodowych. Do najważniejszych należą:
W roku 2000 zarządzeniem Dyrektora Parku powołana została pierwsza w polskich parkach narodowych Pracownia GIS Karkonoskiego Parku Narodowego. Zespół GIS składający się z 3 osób pracuje na potrzeby wszystkich pracowników parku. Jego zadaniem jest udostępnianie informacji o środowisku przyrodniczym w taki sposób, aby ta informacja była łatwo dostępna niemal na wszystkich stanowiskach pracy i dostępna w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla realizacji zadań parku. Zespół GIS współpracuje z pracownikami Parku w zakresie pozyskiwania i gromadzenia nowych danych pochodzących z inwentaryzacji przyrodniczych oraz w wyniku prowadzonych zadań ochronnych, edukacyjnych, monitoringu, badań naukowych itd. Wykonuje też wszystkie bardziej złożone analizy i przetworzenia danych na potrzeby zarządzania Parkiem, szczególnie dla kierownictwa Parku.
Dla trwałości realizacji swoich zadań zespół ds. GIS został wpisany w strukturę organizacyjną w Statucie Parku oraz Regulaminie Organizacyjnym Parku. W celu zabezpieczenia finansowego oraz technicznego, zadnia w zakresie obsługi zespołu GIS zostały zapisane w zarządzeniu w sprawie Gospodarstwa Pomocniczego przy KPN, które dzięki temu zabezpiecza finansowo, sprzętowo oraz częściowo kadrowo funkcjonowanie zespołu ds. GIS. Formalne umocowanie GIS w strukturze parku nie tylko przyczyniło się do jego dalszego rozwoju, ale również zwróciło uwagę innych parków narodowych i resortu środowiska na potrzebę wdrażania GIS.
Pracownia GIS KPN w czasie swojej działalności uczestniczyła w kilku bardzo ciekawych projektach, które przyczyniły się do rozwoju systemu nie tylko Karkonoskiego Parku Narodowego, ale też i innych parków narodowych. Do najważniejszych należą:
- „Phare Preparation for Natura 2000” realizowany w latach 1999-2000 (PHARE);
- „Plan Ochrony KPN” realizowany w latach 2000-2002 (WFOŚiGW oraz NFOŚiGW);
- udział Pracowni GIS KPN w pracach nad Modelem Danych dla polskich parków narodowych;
- Współpraca z bliźniaczym czeskim parkiem;
- “GIS for Krkonoše/Karkonosze” (projekt PHARE),
- “SISTEMaPARC” (projekt INTERREG IIIB).
- "TransEcoNet" (projekt Central Europe)
- "Karkonosze w INSPIRE-wspólny GIS w ochronie przyrody"-Program Operacyjny Współpracy Transgranicznej RCz – RP 2007–2013
